തുടക്കം..!

എത്ര നാള്‍ ആയി ഞാന്‍ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ എഴുതിയിട്ടു,എനിക്കു ഒരുപാട്‌ എന്തൊക്കെയോ എഴുതണം..നിന്നേ പറ്റി എന്നേ പറ്റി ആരും ഒരിക്കലും വായിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അറിയാത്ത ഒരുപാട്‌ കഥകള്‍...!പണ്ടു ഒരോ കഥ എഴുതിയിട്ടും ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കും ആരും കാണാതേ ആണെങ്കിലും നീ വരും എന്നു എനിക്കു ഉറപ്പായിരുന്നു വന്നു ഇതൊക്കെ വായിക്കുമായിരുന്നു...പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍...!!!
എല്ലാം എപ്പോഴോ മാറി...കാലം തെറ്റി വന്ന ആ മഴയില്‍ ഒരുപാട്‌ നഷ്ടങ്ങള്‍...നീയും ഒരുപാടു മാറി എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നു..എപ്പോഴാണ്‌ എല്ലാം മാറിയത്‌...?! ഞാന്‍ ഇന്നും രാത്രിയില്‍ ആകാശത്തേക്കു നോക്കി ഇരിക്കും...നീ പറഞ്ഞതു പോലെ നക്ഷ്ടങ്ങളെയും നോക്കി ..എത്ര ദൂരേ ആണെങ്കിലും എന്നും നോക്കണം എന്നു നീ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു...ഇന്നു നീ എവിടെ ആണെന്നൊന്നും എനിക്കറിയില്ല...ആകാശത്തേക്കു എപ്പൊഴെങ്കിലും നീ നോക്കുമ്പോള്‍ ഈ നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണും അന്നു നീ എന്നേ ഓര്‍മ്മിക്കും..അല്ലെ?
ഇന്നലെ വരുന്ന വഴി ഞാന്‍ മഴ നനഞ്ഞു..മഴയിലെ ഒരൊ തുള്ളിയിലും എനിക്കു നിന്നേ ഓര്‍മ്മ വന്നു..മഴയേയും മഴയത്തു നനയാനും നിനക്ക്‌ ഒരുപാട്‌ ഇഷ്ടമായിരുന്നു..മഴയത്തു നനയുന്ന നിന്നേ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നിട്ടുണ്ട്‌..അന്നു നീ പറഞ്ഞു മഴയെന്നാല്‍ ഒരു സുഖമാണെന്നു...ഇന്നു ഈ മഴ നനയുമ്പോള്‍ ആകേ ഒരു തണുപ്പ്‌ മനസ്സിലേ മുറിവികളിലെക്കു മഴതുള്ളികള്‍ അലിഞ്ഞു ചേരുന്നു മുറിവുകളിലെക്കു അതു ഊഴുന്നിറങ്ങി ഒരു വിഷത്തേ പോലെ നീറ്റുന്നു ..മഴ എന്നേ വേദനിപ്പികുന്നു ഒരൊ തുള്ളിയും !
നിന്റെ നിഴലിനേ പോലും ഞാന്‍ പിന്തുടര്‍ന്നിരുന്നു എന്നിട്ടും ഇന്നു എന്റെ പ്രണയത്തിനു ഒരു അര്‍ത്ഥവും ഇല്ല....
ഒരു ക്രിസ്മസ്സ്‌ രാത്രിയില്‍ പള്ളിയില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥന നടക്കുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുവെട്ടിച്ചു അവിടുന്നു ചാടി...നിന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ചു ഇരുട്ടിന്റെ വഴിയിലൂടെ ഞാന്‍ ഓടി...അന്നും മഴ പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു...മഴയത്തു നമ്മള്‍ കഫെയിലേ ചൂടു കാപ്പി കുടിച്ചു, കണ്ണൊടു കണ്ണു നോക്കി സ്വപ്നങ്ങള്‍ നെയ്തു..ഒരു നോട്ടം ഒരു സ്പര്‍ഷം ഒരു ചുടുചുംബനം...എല്ലാം എല്ലാം ഒരു സ്വപ്നം എന്ന പോലെ കടന്നു പോയി..ആ ഇരുട്ടു നിറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ നിന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ ഒന്നും ഒരു ഇരുട്ടിനെയും എനിക്കു ഭയം ഇല്ലായിരുന്നു...
ഇന്നു ഞാന്‍ മനസ്സു കൊണ്ട്‌ കരയുമ്പൊഴും എല്ലാവര്‍ക്കും മുന്നില്‍ ചിരിക്കുന്നു...ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്‍ പോലും ഇല്ലാത്ത പോലത്തേ ഒരു തരം അഭിനയമായി എന്റെ ജീവിതം... എല്ലാം നീ എത്ര പെട്ടെന്നു മറന്നുവോ എന്നു ഞാന്‍ അതിശയിച്ചിട്ടുണ്ട്‌...താഴിട്ടു പൂട്ടി ഉറപ്പിച്ച വാതിലിനു മുന്നില്‍ ഇന്നും ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷയൊടു കൂടി നോക്കി നില്‍ക്കുന്നു എന്തിനെന്നു അറിയാതേ
കാലമായി മേഘമായി വസന്തമായി ഋീതുവായി മോഹമായി ദാഹമായി അണയാത്ത തീയായി ഒരു സ്വപ്നമായി എന്റെ കഥകളായി എന്റെ വരികളായി എന്റെ ദുഖമായി എന്റെ പ്രണയമായി എന്റെ കണ്ണുനീരിന്റെ ഒരോ തുള്ളിയായി നീ എന്നും എന്നും എന്നില്‍ ജീവിച്ചു ..പക്ഷേ...ഇനി നീ പോയേ പറ്റൂ..എവിടെയെങ്കിലും നീ പോകണം നിന്റെ ഒരു ഓര്‍മ്മയും എനിക്കു വേണ്ട ..കൊട്ടി അടയ്ക്കപെട്ട വാതിലിന്നു മുന്നില്‍ കാത്തുനിന്നു മതിയായി നിന്റെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഒരു നോക്കിനായി വാക്കിനായി കാത്തിരുന്നു ഞാന്‍ ഞാന്‍ അല്ലതായി മാറി...!
നമ്മുടെ കഥയുടെ അവസാനം...പല കഥകളുടെയും തുടക്കം..!
ഞാന്‍ വീണ്ടും ഇതാ എഴുതുന്നു......
______________________~*~~*~*~*~*~*~*~*~*~*~I______________________________________________ ഹൊ എന്റെ ഒരോ എഴുത്തേ :P